به گزارش نه وار نیوز؛ در کوچه پس کوچه‌های تاریخ، نام‌هایی هستند که با نور و غربت عجین شده‌اند؛ نام‌هایی که هرچند کوتاه زیستند، اما عمیق‌ترین تأثیرات را بر روح بشریت نهادند. یکی از این نام‌های پرفروغ و در عین حال مظلوم، امام حسن عسکری (ع) است؛ یازدهمین ستاره آسمان امامت که زندگی پربار و کوتاه ایشان، خود روایتگر فداکاری، صبر و برنامه‌ریزی دقیق برای آینده بشریت بود. شهادت این امام همام، فصلی دردناک اما پر از درس و عبرت در تاریخ تشیع است.
امام حسن عسکری (ع) در دورانی پر از خفقان و اختناق زندگی می‌کردند. خلافت عباسی که از هر سو در معرض تهدید و زوال بود، تمام توان خود را برای کنترل و سرکوب ائمه اطهار (ع) به کار می‌گرفت. سامرا، شهری که به ظاهر پایتخت عباسیان بود، برای امام عسکری (ع) به زندانی بزرگ تبدیل شده بود. ایشان تحت نظر شدید بودند؛ هر رفت و آمدی، هر ملاقاتی، هر سخنی، زیر ذره‌بین دستگاه جاسوسی عباسی قرار داشت. این شرایط، زندگی را برای امام و شیعیانشان به شدت دشوار کرده بود. اما همین فشارها، به امام فرصت می‌داد تا با تدبیری بی‌نظیر، پایه‌های تشکیلات مخفی شیعه را بیش از پیش محکم کنند و شیعیان را برای دوران غیبت فرزندشان، حضرت مهدی (عج)، آماده سازند.
اگر بخواهیم به زندگی امام عسکری (ع) نگاهی عمیق‌تر بیندازیم، متوجه می‌شویم که ایشان در اوج غربت و تنهایی، رسالت الهی خود را به بهترین شکل ممکن به انجام رساندند. ایشان با وجود محدودیت‌ها، ارتباط خود را با شیعیان از طریق وکلای مورد اعتمادشان حفظ کردند. این وکلا، پیام‌ها و دستورات امام را به گوش شیعیان می‌رساندند و سوالات و مشکلات آنان را به امام منتقل می‌کردند. این شبکه ارتباطی مخفی، نه تنها شیعیان را از انحراف و گمراهی حفظ می‌کرد، بلکه به آنان اطمینان می‌داد که در اوج بحران و فشار، همچنان رهبری الهی راهنمایشان است. این خود گواه بر عظمت مدیریت و درایت امام بود که در چنین شرایطی، چنین شبکه‌ای را اداره می‌کردند.
یکی از مهمترین برنامه‌های امام حسن عسکری (ع)، آماده‌سازی شیعیان برای دوران غیبت بود. ایشان با محدود کردن ارتباطات مستقیم و عادت دادن شیعیان به دریافت پاسخ سوالاتشان از طریق نواب و وکلایشان، به تدریج آنان را برای غیبت کبری آماده می‌کردند. این آمادگی، بسیار حیاتی بود؛ چرا که غیبت امام زمان (عج)، آزمایشی بزرگ برای شیعیان بود و لازم بود که آنان قبل از آغاز این دوران، با مفاهیم و ضرورت‌های آن آشنا شوند و بتوانند در برابر شبهات و انحرافات مقاومت کنند. امام عسکری (ع) با بیان احادیثی درباره فرزندشان و تأکید بر ضرورت انتظار فرج، بذر امید را در دل شیعیان می‌کاشتند و آنان را به آینده‌ای روشن نوید می‌دادند.
شهادت امام حسن عسکری (ع) در هشتم ربیع‌الاول سال ۲۶۰ هجری قمری، ضربه‌ای دردناک برای شیعیان بود. ایشان در اوج جوانی، در ۲۸ سالگی، به شهادت رسیدند. علت دقیق شهادت ایشان، مسمومیت توسط دستگاه خلافت عباسی است. عباسیان که از نفوذ و محبوبیت امام در میان مردم بیمناک بودند و از وجود فرزند ایشان، مهدی موعود، واهمه داشتند، چاره‌ای جز از میان برداشتن امام ندیدند. اما غافل از آنکه شهادت امام، نه تنها آتش عشق به اهل بیت را در دل شیعیان خاموش نکرد، بلکه آن را شعله‌ورتر ساخت و راه را برای آغاز دوران جدیدی، یعنی عصر غیبت، هموار کرد.
امروز، در سالروز شهادت این امام بزرگوار، ما شیعیان بیش از هر زمان دیگری به سیره و منش ایشان نیاز داریم. درس صبر در برابر مشکلات، مقاومت در برابر ستم، حفظ ارتباط با رهبری الهی (هرچند از طریق نایبان)، و انتظار فعال برای فرج، از مهمترین آموزه‌های زندگی امام عسکری (ع) است. ایشان به ما آموختند که حتی در اوج غربت و تحت شدیدترین فشارها، می‌توان با توکل بر خدا و تدبیر، رسالت الهی را به سرانجام رساند و جامعه را برای آینده‌ای روشن آماده ساخت.
